قطب الدین محمد پور شیخ علی پور عبدالوهاب پور پیله فقیه اشکوری دیلمی لاهیجی، از (هنگارشمند:ریاضیدان) و دانشمندان و فقهای بزرگ سده ی 11 مانگی(قمری) و سده ی 10 خورشیدی (و سده ی 13 دیلمی) است.دارای پرنام(القاب) هایی چون شیخ الاسلام و بهاالدین .وی شاگرد میرداماد و هم دوره با شیخ بهایی بود. زادسال وی را 1000 و 1010 مانگی و وفاتش را میان 1088 و 1095 مانگی میدانند. نیاکانش  اهل اشکور بودند.قَطب الدین اهل لاهیجان بود و در کوی «میدان» می زیست.

سهیگ (مهم، ارزنده) ترین اثرش محبوب القلوب بود. و از دیگر آثارش می توان موارد زیر را نام برد:

1- ثمره الفواد 2-تفسیر شریف لاهیجی 3-خیرالرجال 4- ترجمه و شرح صحیفه ی سجادیه 5-فانوس خیال 6- کتاب ادعیه 7- لطایف الحساب 8- رساله ای در نجوم و پزشکی 9-اعمال القلب 10- حاشیه ثمره الفواد 11- رسائل 12- شرح ادبیات 13- شرح بیت« هر که بالا تر رود ابله بود» 14-نصائص لقمان 15- شرح آداب البحث

وی در محبوب القلوب خود از دو آتش سوزی بزرگ در لاهیجان در دوران خودش یادآور شده که : « 600 جلد از کتب نفیس من که بسیاری به از آنها به خط خواجه نصیر طوسی و علامه حلی و غیره بود ، سوخته شد»

از مردم بيلقان كه گويا مادري حبشي نژاد داشته. كتب شاعري وي برگرفته از اسم مادرش بوده است. از آغاز زندگي او اطلاعاتي در دست نيست ولي مي دانيم كه تحصيلات ادبي و شعري خود را نزد خاقاني بوده است. 
مجير به دربارهاي اتابطان آذربايجان يعني شمس الدين (555 ـ 568) نيز بوده است. بعضي ها گفته اند مجير به تعصب اهل اصفهان به قتل رسيده است.
ديوان مجير قريب به 50 هزار بيت است. قصايد عالي و غزل هاي لطيف دارد. او را بايد حقاً از شاعران نيكو سخن و خوش قريحه زمان شمرد.
در اشعار او سبك خاقاني مشهود است.
وفات او را هدايت به سال 577 نوشته است.

از شاعران معروف نيمه ي اول قرن ششم هجري است كه به مناقب خاندان شهرت داشته است. تذكره نويسان ماند عوفي و امين احمد رازي در هفت اقليم و تقي الدين اوحدي در تذكره عرفات نام و عنوان او را امير به /// قوامي رازي ناميده اند.
تذكره نويسان او را جزء مداجان قوام الدين طغرايي دانسته است و گفته اند كه تخلص خود را از او گرفته. قوامي مردي شيعه مذهب و در ميان شاعران تشيعه معروف بوده است در آثار او اشعار كثير در منقبت خاندان رسالت و مرثيت آنان ديده شده است و هم چنين اشعاري در زهد وعظ و ترجيحات و غزل هاي عاشقانه لطيف و دل انگيز روان ديده مي شود.
قصايد پند و اندرز او لفظاً و معيناً متوسط و بيش تر افكار ديني است.
در مدح متوسط بوده اما غزل هايش در ميان شاعران زمان خود معروف بوده است.
ديوان وي 3359 بيت دارد كه 11 قطعه ي آن از عمادي شاعر است در مدح قوامي رازي.

صابر از مشاهير قرن ششم و مشهور به اديب صابر است. وي خود را گاه صابر و گاه اديب ياد كرده است. از ديوان اين شاعر نسخه اي در دست است كه در كتابخانه هاي ايران پراكنده شده است.
از اختصاصات مهم شعرا و سادگي و رواني آن است و نيز شعرا و به منزله ي فرخي در دورة محمود بوده است. و اگر گاه صنايعي از قبيل التزام، كلماتي مشكل در هر بيت او ديده مي شود بر حسب اقتضاي دورة شاعري اوست. غزل هاي لطيف اديب صابر به سبب صراحت گفتار و آوردن مضامين باريك و داشتن زبان ساده ي شيرين در آن ها، شهرت بسيار در شعر فارسي نمود.
او در ميان شاعران عهد خود ممتاز بوده تا آنجا كه انوري با همه ي قوت طبع و قدرت كلام خود را در شاعري از او به ترتيب كمتر ياد كرده است.